Laatste loden / tough home stretch

Vorige week donderdag een rustdag gehad in Florence. Dat gaf ons de tijd voor een bezoek aan de kapper. Netjes naast elkaar werden onze haren gewassen en geknipt. Ondertussen vertelden we over onze onderneming. Het meisje dat Albert knipte was nog in opleiding, dus maakte de baas het daarna af. Hij knipte af en toe met een schaar langs een kam, zoals gebruikelijk, maar net zo vaak knipte hij vrolijk wat links en rechts in het haar. Ik zag er nu uit als Van Basten, zei hij, en hij schaterde het uit.. Het is flink kort geworden, maar dat was ook de bedoeling. Ook Ineke heeft weer een fraai kapsel, dus we kunnen weer op weg voor de laatste maand.

Daarna hebben we nog een pakketje met wat wandelboekjes en aantekeningen naar huis gestuurd om weer wat gewicht kwijt te zijn voor het laatste stuk. Verder hebben we in Florence twee Franciscaanse kerken bezocht, beide met een enorme schat aan kunst en historie. In de Santa Croce liggen ook veel beroemdheden begraven (o.a. Dante, Macchiavelli, Galilei). In de Chiesa Ognissanti vonden we het graf van Botticelli, Amerigo Vespucci, een prachtig geschilderd kruis van Giotto en een bijzondere plafondschildering, dat lijkt mee te draaien als je jezelf verplaatst.

Overigens hebben verschillende mensen ons al succes gewenst met het laatste stuk en ook zelf hadden we zoiets van “de laatste loodjes”. Maar daar zijn we van teruggekomen. Het zijn gewoon nog 30 bergetappes en niet de minste ook. De afgelopen dagen hebben we af en toe meer dan 1000 meter geklommen én ook weer gedaald. Dat voel je wel aan het eind van de dag. Het scheelt dat de uitzichten zo mooi zijn, we lopen door prachtige natuur en in de dalen gaan we beekjes over op wiebelende stenen.

Zondagmorgen waren we om 7 uur al gaan lopen en rond half negen waren we midden in een flinke klim toen we in een keer allerlei lawaai hoorden en net voor ons drie grote herten met grote snelheid de weg overstaken. Ze keken niet op of om. Vervolgens kwam er nog een vierde hert aan. Het stopte even bij de weg, keek onze kant uit en je zag aan de sprong die het maakte dat het enorm van ons schrok en stoof vervolgens de andere kant uit. We waren nog even stil en vervolgens begrepen we waarom die herten zo gejaagd waren. We hoorden weer iets aankomen, dit keer waren het twee (jacht?) honden, met een belletje om, die dezelfde richting volgden als die van de eerste drie herten. Door dat belletje kon je horen hoe snel ze de bergen in verdwenen. Dit alles duurde niet meer dan een minuut. We wachtten nog even, maar er volgden geen jagers met geweer in de aanslag.

Sinds we aan de Franciscaanse voetreis zijn begonnen is er wat veranderd. We komen nu vaker andere lange-afstandswandelaars tegen en de mensen kennen hier het idee “pelgrim”. Hiervoor waren we toch meestal een apart soort toerist. Gisteren zagen we een huis waar pelgrims gratis kunnen overnachten. Zelf liepen we door naar het klooster La Verna. Ook weer een pittige klim verdeeld over de dag, maar wat een prachtig slot als je in de ruime bossen rondom La Verna uitkomt en dan het klooster helemaal boven op de rotsen ziet liggen. La Verna is de plaats waar Franciscus de stigmata ontving (zie internet voor meer details) en geldt als heilige plaats binnen de katholieke kerk. In het klooster kregen we het diner in een grote zaal waar we een tafel deelden met een wat oudere Oostenrijkse wandelaar (Franz) en een wat jongere Italiaanse fietser (Allesandro). We hadden allemaal genoeg te vertellen over onze tochten, erg gezellig.

Wat er ook veranderd is, is dat we nu meer bewust zijn van een gevoel van dankbaarheid. Zoveel moois als we zien, ontmoeten en ervaren. Werkelijk geen ruimte voor ontevredenheid, zoals ons toegewenst in de zegen die onze buren ons aan het begin van deze reis gaven.

We zijn vanmiddag, na in totaal 2505 km, aangekomen in Sansepolcro (zie kaart van de Franciscaanse voetreis).

Last Thursday we had a resting day in Firenze (Florence). That gave us time for a visit to the hairdresser. Nicely seated next to each other our hair was washed and cut. In the meantime we talked about our enterprise. The girl that was doing Albert’s hair was still in training, so the boss finished the work. He cut along a comb, as usual, but just as often he freely made left and right cuts. Now I look like Van Basten, he said and he roared with laughter… Albert’s hair is now rather short, but that was also intended. Also Ineke’s hair is nicely done, so we are ready for the last month.

Afterwards we sent home a package with some guide books and notes to lose some weight for the last part. Further we have visited two Franciscan churches in Firenze, both with a enormous treasure in art and history. In the Santa Croce many famous people are buried (a.o. Dante, Macchiavelli, Galilei). In the Chiesa Ognissanti we found the grave of Botticelli and Amerigo Vespucci, a really beautiful painted cross by Giotto and en special ceiling-painting, that seems to turn with you when you move.

Many people have wished us success with the last part and also we ourselves were thinking of the home stretch. But not anymore. “The last part” are not less than 30 mountain stages and they are quite tough. The past days we have sometimes climbed and descended more than 1000 meters. You really feel that at the end of the day. But then, the views are stunning, we walk through a beautiful environment and in the valleys we cross small streams over wobbling stones.

Sunday morning we had started walking at 7 am and around 8.30 we were in the middle of a tough climb when we suddenly heard unfamiliar sounds and just before us three big deers crossed the road in front of us with great speed. They did not look around. Immediately after another deer came. It stopped at the road side and looked our way. We saw by the enormous jump the deer made that it was freightened and then it disappeared quickly. We were silent for a moment and suddenly we understood why the deer were so scared. We heard something coming again. This time we say two (hunting) dogs with a little bell around their neck who followed the trail of the first three deer.
Because of that bell we could hear how quickly they disappeared into the mountains. It all did not last more than a minute. We waited a moment, but we saw no hunters with their rifles ready.

Since we started with the Franciscan footpath something has changed. We now more often meet other people that walk long-distances. The people here they know about pilgrims. Before we were mostly a strange sort of tourist. Yesterday we saw a house where pilgrims could sleep for free. We passed that house and continued our way to the monastery La Verna. That was another tough climb stretched out during the day, but what a magnificent ending when you arrive in the spacious woods around La Verna and you see the monastery high up on top of the enormous rocks. La Verna is the place where Francis received the stigmata (see internet for more details) and within the Catholic Church it is considered a holy place. In the monastery we had dinner in a big room where we shared a table with a somewhat older Austrian pilgrim (Franz) and a younger Italian biker (Allesandro). We all had enough to share about our trips, very entertaining.

What has also changed is that we are now more aware of a feeling of gratitude. So much beauty as we see, meet and experience. Really no space for dissatisfaction, as wished by our neighbours in the blessing they gave us when we started.

This afternoon, after in total 2505 km, we arrived in Sansepolcro (see map of the Franciscan footpath).

Enkel berichtnavigatie

← Ouder bericht

Nieuwer bericht →